Kalbimden atmaya çalıştığım zehir ele geçiriyor beni, bir de sen.
Vücudumu sarıyorum kat kat. Üşüyorum.. 
Çok konuşuyorum onu da biliyorum.. 
Sırtımın oyukları ağrıyor, sen geliyorsun sonra...
Ben tekrar uyumaya çalışıyorum, olmuyor..
Biraz dumanla daha da açıp uykumu zehirlemeye devam ediyorum kendimi, sensiz. 
Perde aralıklarından mum gibi ışıklar giriyor eve..
İyi yanan bir çakmağim olsaydı keşke...
Kalkıp gelmezdim beşyüzotuzsekiz kilometre..