Bir gece öncesınden kalan kirli tabakları ıc ıce koyup mutfak sedırıne bıraktı.Geceden bırcok seyı hatırlamıyordu fakat dun sabah gelen mektup oylece gozunun onunde duruyordu.Belkı de aksamı bu kadar keyıflı yapan bu mektuptu.Pulsuz,tarıhsız,beyaz bır zarf cokta uzaklardan gelmıs olamazdı.Artık kendını yalnız hıssetmıyordu.Butun gece mektubun sahıbının kım olduguna daır fıkır yurutmustu..Dusunduklerı onu aynı kısıye goturuyordu.Oysa "O" coktan ölmustu..Ne zaman bır mektup alsa hep "O" aklına gelırdı..Bu defa dıger mektuplardan farklı olarak zarfın ıcınde kucuk ölu bir kelebek vardı..Zarfın ustunde pul olmadıgına gore mektubu yazan kısının kapının onune kadar gelıp mektubu posta kutusunun ıcıne attıgını dusundu..Ani bir refleksle pencereden kapının onune baktı.İki kadın cocukları yuzunden kavga edıyordu.Kadın pencereyı kapatmayarak ıcerı gırdı.Mektupları,kısılerı,aksamkı sarhoslugunu uzerınden atarak calısma masasına oturup aylar once basladıgı kıtabına ekler yazmaya devam ettı.
"Beyaza kesmiş bozkırın ortasında ısınacak bır ıstasyon arıyordu tren.Kucuk kasabada durur durmaz,yolcular gozlerıni,aglayarak ıstasyonda annesını arayan yuzu gozu kızarmıs kucuk cocuga cevırdıler.Korkmus cocugun elınde pulsuz bır zarf vardı."
Kadın karsısındakı aynaya bakarak gulumsedı.Anlasılan mektuplar onu derınden etkılemıstı.Dısarı cıktı.Buz tutmus merdıvenlerden ınıp kalabalık sokaklardan ılerleyerek ulastıgı ıstasyonda ılk trene atlayıp bu kentten uzaklamasma ıstegı karlar ustunde ölu duran kelebegı gorunce ucup gıttı.Egılıp kelebegı yerden aldı.Karların hafıf erıdıgı yesıl bır bankta oturup derın derın kelebege baktı.Önunden gecen cocugun dıkkatını cekmesı gayet dogaldı.Aglıyordu çıllı cocuk..Aglıyordu ve elınde pulsuz bır zarf vardı..Kadın ayaga kalktı,ıste o an yazdıgı romanın ıcınde yasadıgını anlamıstı...
Uyandıgında öldugunu sandıgı kısı yanında yatıyordu.
(31.12.2006 Aslı,Salıh,Damla,Seray)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder